Πώς μεγαλώσαμε έτσι; Ο Γιώργος, έκλεισε τα 20! Η Αλεξία, πάει πανεπιστήμιο. Η Κωνσταντίνα, μεθαύριο, ορκίζεται! Παρατηρούμε ακόμη τον κόσμο, από λίγο πιο ψηλά κάθε φορά. Κάποτε, βάλαμε όλοι μαζί στόχο να πιάσουμε τα αστέρια, αφού πιαστούμε πρώτα χέρι-χέρι. Οι δεσμοί ήταν πάντα δυνατοί και κράτησαν χρόνια. Κι εμείς, μαθαίνουμε ακόμη, μα δεν έχουμε σταματήσει να γελάμε. Το μυστικό της συνταγής; Απλό! Αγάπη.
Οι πρώτες θύμησες ενός παιδιού, είναι σημαντικές. Οι εμπειρίες της πιο τρυφερής ηλικίας, πλάθουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα και το χαρακτήρα. Στα πρώτα του βήματα, μαθαίνει να είναι κοινωνικό και να γελάει. Ξεκινά, δειλά-δειλά, να εμπιστεύεται τον εαυτό του και να αγαπάει τους γύρω του. Τελικά, μπαίνοντας από μια μεγάλη πόρτα, βγαίνει στην αυλή. Παίζει με τη φύση και κάθε μέρα, κάνει καινούριους φίλους.
Όποιον όμως και να ρωτήσεις, είτε είναι 5 είτε 23(!), δεν ξεχνά εκείνα τα πρωϊνά, που με χαρά κατηφόριζε το δρόμο προς το κίτρινο σχολικό και είχε να πει σε όλους ιστορίες φτάνοντας στην μπλε τάξη. Οι πρώτες φιλίες και παντοτινές, έργα θεατρικά βγαλμένα απ’ την καρδιά μας, στολές φανταχτερές, κατασκευές, μπογιές, πινέλα, τα γράμματα, τραγούδια και παιχνίδι.
