Η Ανάφη είναι κυκλαδίτικο νησί του Αιγαίου Πελάγους. Βρίσκεται ανατολικά της Σαντορίνης με την οποία και αποτελούν τα νοτιοανατολικότερα νησιά των Κυκλάδων. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Ανάφη (Χώρα), έδρα της ομώνυμης κοινότητας, που έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός και βρίσκεται στο νότιο τμήμα της νήσου.
Η Ανάφη έχει συνολικό ανάπτυγμα ακτών 38 χιλιόμετρα. Είναι γενικά ορεινό νησί, με έντονο ακτογραφικό διαμελισμό, χωρίς όμως μεγάλες κολπώσεις. Επίνειο και κύριος λιμένας της Ανάφης είναι ο Άγιος Νικόλαος.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Ανάφη οφείλει το όνομά της στο γεγονός ότι αναδύθηκε (αναφάνηκε) από τα νερά του Αιγαίου, μετά από επιθυμία του Απόλλωνα, ώστε να προσφέρει καταφύγιο στους ταλαιπωρημένους από την καταιγίδα Αργοναύτες.
Εντοπισμοί ελαφρόπετρας που παρατηρούνται στο νησί, φέρονται ως προϊόντα της μεγάλης έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης το 1500 π.Χ. Στο υπέδαφος της Ανάφης έχει διαπιστωθεί ύπαρξη μεταλλευμάτων κυρίως γαληνίτη, σμιθσονίτη, σιδήρου καθώς και μολύβδου. Στη περιοχή Βάγια, στη δυτική ακτή υπάρχει ιαματική θειούχα πηγή.
Σε όλες τις παραλίες του νησιού τα νερά είναι πεντακάθαρα. Oι βόρειες ακτές είναι βραχώδεις και απότομες, ενώ οι νότιες είναι αμμουδερές. Όμορφες παραλίες: Kλεισίδι, Kατσούνι κοντά στο λιμάνι, Mικρός και Mεγάλος Pούκουνας με μήκος αμμουδερής παραλίας περίπου 1 χλμ, Kαταλιμάτσα, Mέγας Ποταμός και Mοναστήρι.
Λόγω του γεγονότος ότι οι Αναφιώτες ήταν οι καλύτεροι οικοδόμοι της χώρας, αρκετοί κάτοικοι μετακινήθηκαν από το νησί στην Αθήνα με διαταγή του βασιλιά 'Οθωνα, για να κτίσουν τα ανάκτορα. Εγκαταστάθηκαν στους πρόποδες της Ακρόπολης και δημιούργησαν τη δική τους γειτονιά, τα «Αναφιώτικα», τα οποία ήταν μια μικρογραφία του νησιού τους και αποτελεί μέχρι σήμερα, ένα αρχιτεκτονικό στολίδι της Αθήνας.
