Η Νίσυρος είναι νησί του νότιου Αιγαίου και ένα από τα Δωδεκάνησα και βρίσκεται δυτικά της Ρόδου, ανάμεσα στην Κω, την Τήλο και την Αστυπάλαια. Ο πληθυσμός της κατά την απογραφή του 2001, ανερχόταν στους 948 κατοίκους. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Μανδράκι. Άλλα χωριά της Νισύρου είναι ο Εμπορειός, οι Πάλοι, τα Νικειά και τα Λουτρά. Δυτικά και βόρεια της Νισύρου βρίσκονται τέσσερις νησίδες, τα λεγόμενα Νισύρια. Η Νίσυρος καταλήφθηκε από τους Ιταλούς το 1912, οι οποίοι εξουσίαζαν το νησί μέχρι την προσάρτησή της στην Ελλάδα το 1948.
Η Νίσυρος αποτελείται από ηφαιστειογενή βουνά, ενώ το κέντρο της νήσου καταλαμβάνει ένας μεγάλος κρατήρας διαμέτρου 4 χλμ.. Ένας άλλος μικρότερος κρατήρας υψώνεται στα 700 περίπου μέτρα. Στη νήσο αναβλύζουν πολλές θερμοπηγές, εκ των οποίων οι κυριότερες είναι στα Λουτρά και στους Πάλους. Η μορφολογία της έχει επηρεαστεί από το ηφαίστειο και το ηφαιστειογενές της έδαφος, που είναι πολύ εύφορο και ευνοεί τη δενδροκομία και την πλούσια βλάστηση. Το ηφαίστειο της Νισύρου με τον κρατήρα του Στεφάνου, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Νισύρου ασχολούνται με την γεωργία, την αλιεία και τον τουρισμό. Το μεγαλύτερο έσοδο του νησιού όμως, προέρχεται από την εκμετάλλευση της ελαφρόπετρας, με την οποία απασχολούνται αρκετοί κάτοικοι στο νησάκι Γυαλί, καθώς και από την εκμετάλλευση του περλίτη.
Το πανηγύρι της Παναγιάς της Σπηλιανής το Δεκαπενταύγουστο, είναι το πιο γνωστό έθιμο του νησιού. Στην ακολουθία του Εσπερινού ψάλλεται ένα μοιρολόι που θυμίζει την Μ. Παρασκευή. Μετά την ακολουθία του Εσπερινού προσφέρεται νηστήσιμο δείπνο και παραδοσιακοί λουκουμάδες. Κατά την ακολουθία του Όρθρου γίνεται το κόλλυβο της Παναγίας με τη συνοδεία μοιρολογιών από τις εννιαμερίτισσες, οι οποίες έχουν φέρει και τα υλικά για το κόλλυβο. Οι εννιαμερίτισσες είναι γυναίκες που έχουν κάνει τάμα να περάσουν 9 μερόνυχτα προσευχής στα κελιά της μονής.
