Η Σκόπελος είναι ένα από τα νησιά των Βορείων Σποράδων, το δεύτερο νησί στη σειρά μετά τη Σκιάθο. Έχει δύο βουνά, το Παλούκι και το Δελφί και έκταση περίπου 96 τετρ. χιλ. με περίμετρο τα 70 περίπου χιλιόμετρα. Γεμάτη με πυκνά δάση που καλύπτουν σχεδόν το 80% της έκτασής της, η Σκόπελος θεωρείται το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου. Αν και έχει καλή τουριστική υποδομή, συγκεντρώνει λιγότερο κόσμο από τη γειτονική κοσμοπολίτικη Σκιάθο, ενώ διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον παραδοσιακό χαρακτήρα της.
Η Χώρα της Σκοπέλου είναι μια παραδοσιακή νησιώτικη πόλη, με ιδιαίτερα χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και όμορφα καλντερίμια, γι αυτό και έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Η Χώρα, αλλά και ολόκληρο το νησί είναι γεμάτο από παλιές παραδοσιακές εκκλησίες, ξωκλήσια και μοναστήρια.
Στη Βόρεια και ανατολική πλευρά της Σκοπέλου οι ακτές είναι βραχώδεις, ενώ αντίθετα στα νότια και δυτικά, οι πλαγιές δημιουργούν τις υπέροχες καταπράσινες παραλίες του νησιού. Οι περισσότερες παραλίες βρίσκονται στη νότια πλευρά: ο Στάφυλος, το Βελανιό, ο Αγνώντας, το Λιμνονάρι, ο Πάνορμος, η Μηλιά, το Καστάνι, το Έλιος, η Αρμενόπετρα και πολλές άλλες παραλίες, "πνιγμένες" στο πράσινο του πευκοδάσους.
Στα αρχαία χρόνια η Σκόπελος ονομαζόταν Πεπάρηθος. Στη Στάφυλο βρέθηκε μυκηναϊκός τάφος, ενώ στην ανατολική πλευρά της Χώρας υπάρχει το Ασκληπιείο, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα, περίπου 15-30 μέτρα.
Η Σκόπελος κατά την αρχαιότητα φημιζόταν για το κρασί της (Πεπαρήθιος οίνος). Φαίνεται ότι κατοικήθηκε αρχικά από Κρήτες, αρχηγός των οποίων ήταν ο Στάφυλος, γιος της Αριάδνης. Η μετονομασία του νησιού στο σημερινό του όνομα, Σκόπελος, έγινε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Τον 4ο αιώνα επίσκοπος Σκοπέλου ήταν ο Άγιος Ρηγίνος, ο οποίος σήμερα είναι και ο πολιούχος άγιος της Σκοπέλου.
