Ο δήμος Ζωγράφου με 75.000 περίπου κατοίκους, υπάγεται στο γενικότερο πολεοδομικό συγκρότημα των Αθηνών και εντάσσεται γεωγραφικά στα ανατολικά προάστια της πρωτεύουσας.
Λόγω της εγγύτητάς του με το κέντρο παρουσιάζει παρόμοια χαρακτηριστικά δόμησης, όμως παραμένει μια περιοχή πλούσια σε πράσινο, που συγκεντρώνεται κυρίως στους πρόποδες του Υμηττού. Ο Δήμος Ζωγράφου απέκτησε ιδιαίτερη αξία, λόγω της οικοδόμησης της Πανεπιστημιούπολης και της Πολυτεχνειούπολης.
Τα πρώτα σπίτια της περιοχής άρχισαν να κτίζονται στα κτήματα του «Ζωγράφου» το 1919 και δέκα χρόνια αργότερα αριθμούσαν 100. Από εκείνους τους πρώτους οικιστές φτιάχτηκε και ο ξύλινος ναΐσκος προς τιμή του Αγίου Θεράποντα, που σήμερα είναι ο επιβλητικότερος στη περιοχή. Η νότια πλευρά του Ζωγράφου ήταν το άλλοτε ρέμα του Χουσεΐν Μπέη, στη βόρεια πλευρά του οποίου είχε κτισθεί το θεραπευτήριο του Συγγρού.
Το 1929 η περιοχή Ζωγράφου έγινε κοινότητα, με πρώτο πρόεδρο τον γιο του Ιωάννη Ζωγράφου, τον Σωτήριο Ζωγράφο. Σιγά – σιγά η κοινότητα Ζωγράφου μεγαλώνει και στα όρια της κοινότητας, εκτός από τις περιοχές Ζωγράφου και Γουδή, συμπεριλαμβάνονται τα Κουπόνια και η περιοχή του φυτωρίου του Υπουργείου Γεωργίας, τα σημερινά "Άνω Ιλίσια". Πολλές ωραιότατες βίλες που σώζονται ακόμα και σήμερα αρχίζουν να κτίζονται. Επίσης η οικία Γεωργίου Γουναρόπουλου, σήμερα Μουσείο και Πινακοθήκη.
Το 1947 η κοινότητα Ζωγράφου ανακηρύχθηκε Δήμος, στον οποίο περιλαμβάνονταν οι συνοικίες Γουδή, τα Άνω Ιλίσια (πρώην Κουπόνια ή Καπόνια), τα Ιλίσια, παρά την κοίτη του ποταμού Ιλισού.
